Benim çocukluğumda evin kapısına kilit vurulmazdı. Evde hep insan vardı. Annem taralada, bahçede çalışsa da, sanki o hep evdeydi. Okuldan eve geldiğimde kapı açık ve evde insan olurdu. Annem sanki evin demirbaş bir parçasıydı. Babamın ev anahtarı bile yoktu. Evden herkesten önce çıkar ve eve herkesten sonra dönerdi. Gidilecek yerlere de ailece birlikte giderdik.

“Gönlümdeki Köşk Olmasa” filminden tanıdığımız Danimarkalı yönetmen Elisabeth Rygaard, 1970’li yıllarda ateşli bir feministti, kadın hakları savunucusuydu.